Ślub
W 1898 r. najstarsza córka barona Wilhelma von Fabera, Ottilie (1877-1944) poślubiła hrabiego Alexandra zu Castell-Rüdenhausen, członka jednego z najstarszych niemieckich rodów arystokratycznych. Jednak zgodnie z wyrażoną w testamencie wolą jej dziadka Lothara von Fabera każdy następca dziedziczący jego majątek musiał przyjąć nie tylko nazwę firmy, ale także nazwisko rodu – Faber. Tak więc, za zgodą księcia regenta Luitpolda, powstała nowa linia hrabiów von Faber-Castell.
Po śmierci wdowy po Lotharze (również noszącej imię Ottilie) w 1903 r. przedsiębiorstwo przeszło na ich wnuczkę Ottilie i jej męża Alexandra. W tym samym roku hrabia Alexander zarządził budowę „zamku okazałych rozmiarów” na terenie tuż obok zakładu produkcyjnego w Stein, w pobliżu mniejszego „Starego Zamku”, który zbudował Lothar von Faber. „Nowy Zamek” był gotowy do zamieszkania w 1906 r.
Po śmierci wdowy po Lotharze (również noszącej imię Ottilie) w 1903 r. przedsiębiorstwo przeszło na ich wnuczkę Ottilie i jej męża Alexandra. W tym samym roku hrabia Alexander zarządził budowę „zamku okazałych rozmiarów” na terenie tuż obok zakładu produkcyjnego w Stein, w pobliżu mniejszego „Starego Zamku”, który zbudował Lothar von Faber. „Nowy Zamek” był gotowy do zamieszkania w 1906 r.
Budowa nowego zamku
Duży „Nowy Zamek” (Neues Schloss) powstał w ciągu zaledwie trzech lat (1903-06) pod nadzorem Theodora von Kramera, kierownika bawarskiego wydziału planowania i dyrektora muzeum handlu. Zamki, konserwatorium, kaplica i klasztor są zgrupowane wokół prostokątnego dziedzińca. Oba zamki łączy dzwonnica – symbol miasta Stein. Wyjątkowo romantyczny wschodni front prowadzi na taras z widokiem na park i elegancką willę zbudowaną dla syna Lothara, Wilhelma von Fabera, w 1884 r. Okna wykuszowe, wieże i kamienne elementy „Nowego Zamku” przypominają średniowieczny zamek, co pasuje do rodu Castell, którego korzenie sięgają aż XI wieku.
Hrabina Ottie von Faber-Castell w „pokoju Ludwika XIV”
Wnętrze
Trzy piętra zamku stanowią fascynujący kontrast pomiędzy historycyzmem a secesją. Kilkanaście pomieszczeń – bardzo atrakcyjnych z punktu widzenia historyków sztuki – zostało zaprojektowanych przez Bruno Paula, kiedyś bardzo znanego projektanta wnętrz. Pozostałe pomieszczenia przypominają historyczny korowód – interpretację różnych stylów z przeszłości. Jest salon we francuskim stylu klasycznym, renesansowe biblioteki, duży hol wejściowy zawierający typowe romańskie elementy, sala balowa z gotyckimi, renesansowymi, barokowymi i secesyjnymi detalami. Niezwykłe są również łazienki damskie i męskie – każda posiada wpuszczane w podłogę marmurowe wanny w stylu secesyjnym. Na najwyższej kondygnacji znajduje się duża odświętna sala, gdzie urządzano liczne bale i przyjęcia dla gości o pochodzeniu szlacheckim oraz ze świata polityki i biznesu.